Пластинка Тадеуша Налепы Злота Колекчья

Tadeusz Nalepa Złota Kolekcja Winyl

„Ja jestem rockmanem. Typowym rockmanem. To mnie zawsze fascynowało. Jeżeli gram blues, to uważam, że właściwie gram rock z dużą dawką bluesa. Tak rozumiem blues, który mi zaszczepili Green, Mayall, Clapton…” To zwierzenie Tadeusza Nalepy z wywiadu rzeki, którego mi udzielił i który stał się główną częścią mojej książki „Tadeusz Nalepa. Breakout absolutnie”. Zwierzenie, jak sądzę, mogące stanowić świetny odautorski komentarz do tego longplaya ze „Złotej kolekcji” Tadeusz Nalepa (1943-2007), gitarzysta i wokalista, ujawnił swój talent kompozytora piosenek, gdy w drugiej połowie lat 60. prowadził bigbeatowy Blackout. Natomiast będąc szefem zespołu Breakout, powstałego na bazie tamtej grupy i wielokrotnie zmieniającego skład, w następnej dekadzie Nalepa wypracował własny, bluesowo-rockowy styl jako kompozytor i wykonawca. Zapewniło mu to wyjątkową pozycję na polskiej estradzie, pozycję jednego z klasyków rodzimego rocka, a także – zdaniem wielu – „ojca polskiego bluesa” . I zapewniło jeszcze większą popularność od tej z okresu Blackoutu. Od 1982 roku sygnował swoje poczynania po prostu „Tadeusz Nalepa”, dobierając sobie różne składy, przez które przewinęło się wielu utalentowanych muzyków. Do tych najdłużej u niego grających należał jego syn, Piotr – też gitarzysta. „Solowy” Nalepa artystycznie kontynuował i wzbogacał swój dorobek z czasów Breakoutu. Najpierw nadal współpracował z Bogdanem Loeblem jako autorem tekstów (tworzył z nim spółkę autorską już od początku Blackoutu), potem spróbował też współpracy z innymi tekściarzami. A co najważniejsze: sam też zaczął pisać teksty utworów, dzięki czemu powstało kilka całkowicie autorskich płyt, poczynając od „Najstarszego zawodu świata”. Repertuar wybrany przez Piotra Nalepę na longplay „Musisz walczyć, musisz wierzyć” to utwory nagrane w latach 1982-2002, reprezentujące większość albumów, jakie opublikował Tadeusz Nalepa pod własnym nazwiskiem. Ta winylowa płyta to frapujący wypad do krainy muzycznej Nalepy. Oczywiście nie zabrakło bluesowej kompozycji, bliskiej rocka z przełomu lat 60. i 70. („Nauczyłem się niewiary”) czy numeru, w którym pobrzmiewają mayallowsko-greenowskie echa i który wypada jakby breakoutowo… choć akurat nagrany został z Dżemem („Hołd”). Można posłuchać, jak nasz klasyk trochę bardziej cofa się w muzyczną przeszłość i robi się gitarowo-harmonijkowo w tradycji chicagowskiego bluesa („Tak przez cały czas”), lecz też - jak próbuje być nowocześniejszy, przybliża się do funku i proponuje własny „niemal rap” („Ćma”). Jest dynamiczna piosenka, oparta na powtarzaniu riffowego motywu („Dlatego głupku jesteś sam”) i jest dowód na to, że Nalepa ma też swoje boogie („Skąd takie sny”). A do tego wszystkiego dochodzi jego charakterystyczny głos i jego charakterystycznie brzmiące gitarowe zagrywki i solówki. I jeszcze w tytułowym utworze longplaya ten poruszający (jakże życiowy…) tekst jego autorstwa, który od razu zapada w pamięć.

Tracklista:

LP

STRONA A:

1. Nauczyłem się niewiary

2. Na wysoką wchodzę górę

3. Ten o tobie film

4. Hołd

5. Święty boże nie pomoże

STRONA B:

1. Dlatego głupku jesteś sam

2. Skąd takie sny

3. Tak przez cały czas

4. Ćma

5. Musisz walczyć musisz wierzyć