Sounds Of The Universe to już dwunasty krążek w dyskografii legendarnej formacji Depeche Mode. Prace nad albumem rozpoczęły się zaraz po zakończeniu trasy Touring The Angel i trwały do grudnia 2008 roku. Martin Gore, pytany o źródło inspiracji, wskazywał okres gdy zdecydował się na całkowitą rezygnację z alkoholu. Finalnie na regularnej wersji wydawnictwa pojawiło się 13 całkowicie nowych kawałków, a album ujrzał światło dzienne 20 kwietnia 2009 roku.
Zaryzykuję stwierdzenie, że Sounds Of The Universe to jeden z najlepszych albumów Depeche Mode. Zespół, zgodnie ze wcześniejszymi zapowiedziami, zdecydował się sięgnąć do korzeni. Martin Gore zadbał o to gdy komponując, sięgnął między innymi po syntezatory z lat 70. i 80.. Eksperyment okazał się strzałem w dziesiątkę, bo mimo że muzyka brzmieniem przypomina tę z XX wieku, równocześnie jest pełna dynamiki i współczesnych rytmów. Nic dziwnego, że album okazał się ogromnym sukcesem, a w Polsce szybko stał się jednym z najszybciej sprzedających się wydawnictw.
Podróż przez dźwięki wszechświata rozpoczyna się wraz z szumami, przechodzącymi w przeczący tytułowi albumu kawałek In Chains. Wszechświat kojarzy się nam z bezkresem, natomiast już w pierwszym kawałku Depesi zwracają uwagę na więżące nas łańcuchy – różnego rodzaju ograniczenia, które odbierają nam swobodę, tak jak podmiotowi lirycznemu odebrało ją pożądanie. Tytuł wydawnictwa okazuje się mylący, bowiem motyw ograniczeń towarzyszy nam przez całe wydawnictwo. Jedną z najciekawszych pozycji jest bezkompromisowo wykonane, nieco agresywne Wrong. Martin Gore po raz kolejny udowodnił w nim swój geniusz, zarówno kompozycyjnie, jak i tekstowo piosenka to prawdziwy majstersztyk. Nic dziwnego, że kawałek został pierwszym singlem promującym wydawnictwo – faktycznie jest to najlepsza pozycja na albumie. Drapieżne brzmienie i tekst, z którym utożsami się niejedna osoba to przecież gwarantowany sukces. Ile błędów i pomyłek popełniamy w poszukiwaniu samego siebie?
Świetny tekst znajdziemy też w In Sympathy, kawałek powraca do klasycznych, depeszowych brzmień. Mimo że podkręciłabym w nim trochę tempo, znajduję w nim coś urzekającego i chętnie do niego wracam. Ciekawą pozycją jest też Peace, w którym intryguje umiejętne nałożenie na siebie kilku warstw partii wokalnych. Często wracam też do Little Soul, jednej z typowych, depeszowych ballad, w której inspirację z pewnością znaleźli m.in. Arctic Monkeys. Tu również postawiono na połączenie idealnie dopełniających się głosów Davida i Martina. Balladowe brzmienie odnajdziemy też w zaśpiewanym przez Martina Jazebel. W utworze intryguje zarówno nastrojowość, jak i lekka mroczność. Elektroniczna ,,solówka” zapada w ucho i w pamięć. Gdy Martin zastąpił Davida Gahana przy mikrofonie, ten drugi postanowił zasiąść na fotelu kompozytora. Owocem jego pracy jest Miles Away/The Truth Is. Piosenka ukazuje obraz kobiety, która mimo że jest obecna ciałem, umysłem dryfuje gdzieś daleko. Utwór odchodzi jednak od pesymistycznego brzmienia i wskazuje słuchaczowi wyjście z zastoju – odpowiedzią jest miłość, którą trzeba w sobie odnaleźć. Kolejnym błyskiem nadziei jest tekst Fragile Tension, zwracający uwagę na magię drzemiącą w życiu. Kawałek przypomina, że mimo trudności każdy ma w sobie niewytłumaczalny stabilizator, który mimo przeciwności ciągnie go ku górze. Całość zamyka genialne, trwające aż 9 minut Corrupt. Rockowe riffy i kolejny bezkompromisowy tekst od razu przekonują do siebie słuchacza i zachęcają do ponownego wybrania się w podróż przez depeszowy wszechświat. Gdy utwór cichnie, nie należy go wyłączać – cisza skłaniająca do refleksji kończy się krótką niespodzianką.
Wydany ponad 10 lat temu album to spójne, ponadczasowe dzieło, na którym każdy znajdzie coś dla siebie. Muzycy umiejętnie powrócili do przeszłości, nie jest to przymuszona i sztuczna próba odtworzenia tego co było dawniej, a szczery powrót do najlepszych momentów ich twórczości. Depesi cieszą się w Polsce ogromną i niesłabnącą popularnością. W zeszłym roku zagrali w naszym kraju aż cztery koncerty, podczas których nie zabrakło rzeszy oddanych fanów. Depeche Mode na przestrzeni lat stworzyli unikalne brzmienie, którego nikomu nie udało się powtórzyć. David Gahan, Martin Gore i Andrew Fletcher po raz kolejny udowodnili, że ich zespół zasługuje na miano legendarnego. Odejście Alana Wildera niewątpliwie znacznie osłabiło skład, jednak teoria, jakoby jego odejście w 1995 roku było śmiercią zespołu nie potwierdziła się. Gahan z każdym albumem zdaje się odkrywać nowe oblicze swojego hipnotyzującego wokalu, natomiast teksty Gore’a są obrazami poważnych problemów, które dotykają nas każdego dnia. Jako ludzie nie jesteśmy przecież idealni, stale błądzimy i poszukujemy właściwych ścieżek. Mamy swoje ograniczenia i słabości. Ubranie tych cech i uczuć w słowa, a później muzykę, nie jest łatwym zadaniem. Martinowi Gore’owi i jego towarzyszom po raz kolejny się udało.
