CD-проигрыватель Solid Cary Audio Design CDP-1 HDCD

Przedmiotem sprzedaży jest:

Odtwarzacz CD Cary Audio Design CDP-1 192kHz / 24Bit HDCD Player

.

Stan wizualny - Bardzo dobry.

Stan techniczny - Wczytuje wszystkie płyty, nie zacina się, odtwarza bardzo dobrze.

.

W komplecie jest pilot, instrukcja, przewód zasilający, oraz opakowanie.

.

Urządzenie prezentuje bardzo wyrównany, pozbawiony przekłamań i denerwujących podbarwień dźwięk. Można nawet powiedzieć, że Cary prezentuje nagrania w bardzo bezpieczny, pasujący do każdego systemu sposób. Wszystkie zakresy są ładnie wyrównane i nie można powiedzieć, żeby wyraźnie czegoś brakowało lub było za mało. Drobne modyfikacje wprawdzie występują, ale nie są specjalnie istotne, wpływając po prostu na charakter dźwięku, a nie na jego ocenę. Jedna z nich dotyczy wyższej góry, która jest nieco bardziej delikatna niż np. w droższym odtwarzaczu tej firmy CD 303/300. Z drugiej strony otrzymujemy wypełniony, mięsisty dół, z bardzo ładną barwą. Tak było np. na płycie Claire Martin „He Never Mentioned Love” (LINN Records, AKD 295, SACD/HDCD), gdzie dzięki temu nie tylko kontrabas miał silną, wyrazistą osobowość, ale w utworze „Everything Must Change” bardzo ładnie odezwała się również gitara elektryczna. Wyższa część kontrabasu była tutaj klarowna, wyraźna i dało się śledzić nie tylko pudło rezonansowe, ale także elementy pochodzące z lewej ręki biegającej po gryfie.

Cary rysuje głęboką scenę, podając instrumenty nieco dalej niż mój Lektor Prime. W porównaniu z innymi urządzeniami tej klasy jest to naprawdę duże osiągnięcie, ponieważ nagrania mają bardzo ładną, głęboką perspektywę. Dzięki temu zadowoli wszystkich, którzy nie lubią bliskiej perspektywy, którą preferuje np. Arcam FMJ CD36T. Bardzo ładnie pozwoliło to więc „odetchnąć” instrumentom przy utworze „Georgia on My Mind” z samplera First Impression Music „Audiophile Reference IV” (FIM029 VD, HDCD24), gdzie ponownie super zagrała gitara elektryczna – w pełny, nieco ciepły, bardzo przekonywający sposób. Już wcześniej słyszalna, także i tutaj powtórzyła się cecha, która nie wszystkim przypadnie do gustu, chociaż jest konsekwencją „bezpiecznego” grania Cary. Mowa o lekkim zamgleniu wokali, wygładzeniu ich faktur. W pewnej mierze cecha ta ustępuje zresztą przy korzystaniu z wyjścia XLR. Wrażenie lekkiego uspokojenia zakresu średniotonowego nie jest mocne jednak je słychać. W szerszym planie związane jest to z tym, że Cary nie jest mistrzem rozdzielczości i raczej stawia na koherencję i płynność, współgranie, nie wnikając w tkankę utworu. Taka uroda.

Bardzo mi się podobał sposób, w jaki odtwarzacz radził sobie z bardziej komercyjnymi płytami. Mój ulubiony Seal, na płycie „IV” (Warner Bros. 48614, CD) miał bowiem duży wokal i głęboką scenę. Naprawdę bardzo dobrze zachowany został aspekt rytmiczny, co może nie od razu jest jasne, ale po jakimś czasie wychodzi na wierzch.

Odtwarzacz CDP 1 to zaawansowany technologicznie, bardzo ładnie zbudowany odtwarzacz o wyrównanym, pasującym do wielu systemów dźwięku. Najlepiej gra z wyjściem XLR, jednak i na RCA zapewni „bezpieczny” dźwięk, w którym nic nie będzie przeszkadzało. Tylko momentami wyższa średnica może zabrzmieć mocniej, jednak w dużej mierze będzie to funkcja nagrania. Jeślibym polecał do niego jakieś kable, to byłyby to zapewne Supry z serii Sword, albo Wireworld Equinox 5.

BUDOWA

Odtwarzacz CDP 1 amerykańskiej firmy Cary Audio Design to kawał solidnej inżynierii. Należąc do serii Concept, jest jednocześnie najtańszym źródłem tej firmy. Jak podaje się w materiałach firmowych, Concept Series powstała dzięki „zeskalowaniu” w dół rozwiązań z droższych serii Design i Classic. Jak się zresztą za chwilę okaże, nie jest to prawda absolutna, ponieważ wydaje się, że tylko drobne różnice dzielą te urządzenia. W każdym razie front wygląda bardzo ładnie, wykonano go z dwóch grubych, aluminiowych elementów – górnego, w kolorze srebrnym oraz dolnego, anodowanego na czarno. Te dwa kolory łączą się z trzecim – niebieskim – w którym mamy średniej wielkości wyświetlacz oraz wszystkie, dość jaskrawe diody. Jeden rzut oka na oznaczenia i wiemy, że mamy do czynienia z czymś wyjątkowym. Można bowiem przyciemnić wyświetlacz lub go wyłączyć – zapala się wówczas dioda nad odpowiednim guzikiem – a także można skorzystać z jednego z czterech trybów upsamplingu asynchronicznego: 96/192/512/768 kHz. Absolutnie szczytowa do niedawna wartość 192 kHz została więc przełamana i to od razu czterokrotnie. To jednak nie koniec – z w prawym górnym rogu mamy diodę i logo dekodera HDCD, który, jak się za chwilę okaże też jest najwyraźniej załadowany do układu DSP, musi więc to jego softwarowa wersja PMD-200, przystosowana do pracy z sygnałami 24/192. Patrząc na tylną ściankę zobaczymy, że to nowoczesne urządzenie, ponieważ obok wyjść RCA, XLR (odtwarzacz jest w pełni zbalansowany) mamy też wyjścia cyfrowe RCA i optyczne, a także gniazdo RS-232 pozwalające sterować urządzeniem za pomocą kontrolerów np. Crestrona. Są też gniazda trigger 12 V. Tutaj też widać pewien szczegół, który rzuca nowe światło na to, jak możliwe było przygotowanie tak dobrze zbudowanego, zaawansowanego technologicznie urządzenia za relatywnie niewielkie pieniądze: oto odtwarzacze Cary składane są w Hong-Kongu, a więc w Chinach. I nawet bym na to nie zwrócił uwagi, gdyby nie typowa dla urządzeń zza Wielkiego Muru przypadłość, polegająca na tym, że nawet w najbardziej wysmakowanych, wymuskanych produktach zawsze jest coś, zwykle drobiazg, acz irytujący, który od razu wskazuje na kraj pochodzenia. W tym przypadku jest to opis wyjść zbalansowanych XLR, który w Cary brzmi: AES/EBU. Tylko dla przypomnienia dodam, że AES/EBU to rzeczywiście opis wyjścia zbalansowanego XLR, ale cyfrowego…

Patrząc do środka okazuje się, że CDSP 1 niemal nie różni się od znacząco droższego modelu CD 303/300, który testowałem w „Audio”. CDP 1 stracił jedynie ekran nad napędem i sterowaniem oraz lampowe wyjście. Za tym ostatnim specjalnie bym jednak nie płakał, bo jak wynika z moich odsłuchów, CD 303/300 gra znacznie lepiej z wyłączonym (a jest taka możliwość) buforem lampowym. Co więcej – zasilacz został tutaj uwolniony od bardzo wymagającego zasilania wysokim napięciem (anody) i dużym prądem (żarzenie) lamp.

Tak więc pośrodku mamy napęd. Jak się okazuje, jest to DVD-ROM, ze sterowaniem na kości Mediateka. Napęd jest produkcji chińskiej, chociaż naklejono nań nalepkę z logo Cary i nową nazwą jednostki – D-10A. Jest więc możliwe, że napisano dla niego nowe oprogramowanie. W każdym razie przypomina do złudzenia napędy DSL-710A stosowane przez Arcama i Harmana/Kardona. Z wyglądu napęd niczym szczególnym się nie wyróżnia, ponieważ tego typu jednostki bazują na zaawansowanym softwarze, korygującym uchybienia mechaniczne. Za napędem mamy sporą płytkę, która wygląda niemal identycznie jak w odtwarzaczach Primare, które niegdyś w „Audio” testowałem. To tutaj jest bowiem duża kość DSP (najprawdopodobniej Analog Devices), z dużym radiatorem, do której najwyraźniej załadowano filtry cyfrowe. Stąd, taśmą komputerową, sygnał biegnie do dużej, napakowanej układami płytki po prawej stronie napędu. Jest tutaj rozbudowany, zaawansowany zasilacz dla tej sekcji, w którym do stabilizacji użyto m.in. kość Burr-Browna OPA2604. Obok mamy piękny, stabilizowany temperaturowo i mechanicznie zegar, jednak zegar przystosowany do sygnału wideo. To bowiem stąd taktowany jest układ DSP za napędem, który takiej częstotliwości wymaga. Najwyraźniej też, zegar dla części audio jest syntezowany w pętli PLL z tego samego zegara. Widząc tak wysmakowany układ, wolałbym jednak zobaczyć osobny układ taktujący dla tej części. Obok zegara umieszczono niewielką kość Burr-Browna SRC4192 z radiatorem na wierzchu. Pozwala on na upsampling do 192 kHz. Skąd więc 768 kHz? Zgaduję, ale wydaje się, że mamy tu do czynienia z kombinacją upsamplingu i oversampligu – do czterokrotnego upsamplingu asynchronicznego dołożono czterokrotny oversampling, który można dowolnie włączać i wyłączać… Początkowo wydawało się, że cały upsampling dokonywany jest w kości DSP za napędem, jednak teraz bardziej prawdopodobne jest to, że służy on do dekodowania HDCD oraz do „tłumaczenia” danych z napędu DVD-ROM.

Reszta układu jest bardzo ładna, ponieważ są to dwa przetworniki D/A Burr-Browna PCM1792. Warto wspomnieć, że taki zestaw znajdziemy także w najnowszym odtwarzaczu PrimaLuny Eight. Konwersja I/U wykonywana jest w czterech układach Burr-Browna OPA2132, filtry na kościach OPA2604 tej samej firmy, zaś wyjście napędzane jest tranzystorami. Ze światem zewnętrznym odtwarzacz sprzęgnięto układem DC-Serwo. Wszystkie kondensatory pochodzą tutaj od WIMY, zaś oporniki są precyzyjne, metalizowane. Gniazda wyjściowe są złocone.

Wspomniałem o zasilaniu – to jest bardzo rozbudowane. Jego podstawą jest duży, kosztowny transformator R-Core, któremu towarzyszy kilkanaście układów prostowniczych i stabilizacyjnych. Naprawę dobra robota! Urządzenie zapakowano do bardzo grubych, a więc sztywnych i ciężkich blach obudowy i posadowiono na bardzo dobrych nóżkach. Pilot odtwarzacza jest plastikowy, dość nieporęczny (tylko z niego da się regulować głośność), jednak testowałem z nim wzmacniacz CAI 1 tej firmy, w którym był płaski jak karta bankomatowa pilot z membranowymi guzikami, obsługujący także odtwarzacz. Można z niego zmieniać jaskrawość wyświetlacza, podobnie jak częstotliwość upsamplingu.

DANE TECHNICZNE (wg producenta):

• Mechanizm multi speed: CD/DVD-ROM
• Obsługiwane formaty: CD AUDIO (CD-DA), CD-R, CD-RW
• Filtr cyfrowy: CARY DSP-300 z HDCD
• Filtr analogowy: 3. rzędu Bessela
• Wyjście cyfrowe koaksjalne: Toslink, o częstotliwości 44,1 kHz/16 bit do 192 kHz/24 bit
• Pasmo przenoszenia: 2 Hz to 22 kHz (44,1 kHz)
• Linearność amplitudy: 0,1 dB (20 Hz - 20 kHz)
• Linearność fazy: 3 stopnie (20 Hz - 20 kHz)
• Dynamika: 129 dB (1 kHz)
• Stosunek S/N: 122 dB (1 kHz)
• Separacja międzykanałowa: 104 dB (1 kHz)
• THD: 0,003% (1kHz)
• Poziom wyjściowy: 3,0 V RMS (RCA); 6,0 V RMS (XLR)
• Pobór mocy: 50 W
• Waga: 10 kg