TRICKY

Fall To Pieces

• wydawca: !K7 Records
• numer katalogowy: K7S391LP
• format: LP
• PŁYTA NOWA, ZAFOLIOWANA

----------------------------------------------------------

T R A C K L I S T A

A1 - Thinking Of

A2 - Close Now

A3 - Running Off

A4 - I’m In The Doorway

A5 - Hate This Pain

A6 - Chills Me To The Bone

B1 - Fall Please

B2 - Take Me Shopping

B3 - Like A Stone

B4 - Throws Me Around

B5 - Vietnam

„"Czuję, że wróciłem” – mówi głosem pełnym dumy. „Mam poczucie, że jestem jednym z najlepszych muzyków, jakich wydała Anglia, i czas znów skupić się na muzyce, 100%, tak jak na początku mojej kariery.” – przekonuje Tricky, zapowiadając swój czternasty album „Fall To Pieces”. Muzyk z Bristolu jest na scenie od ponad 30 lat i nadal potrafi zaskakiwać: niedawno opublikował głośną autobiografię „Hell Is Round The Corner”, wypuścił EP „20,20”. Ostatni rok był jednak dla niego szczególnie trudny, artysta musiał zmierzyć się z osobistą tragedią - śmiercią córki Mazy. „Nigdy wcześniej nie kochałem tak mocno i nie zdawałem sobie z tego sprawy, zanim odeszła. To dla mnie trauma” – mówi.

Jednym z pierwszych utworów, które powstały po śmierci Maze był „Hate This Pain”, kawałek oparty na zapętlonym motywie pianina, na którym Tricky wyszeptuje swój ból: „What a fucking game’. When he first told me that story I was young, I didn’t understand. But when you go through stuff yourself, you think fuck me, I know what he was talking about now.” Inspiracją dla nowej muzyki było także pisanie autobiografii – powrót pamięcią do burzliwego dzieciństwa w dzielnicy Knowle West w Bristolu. Podobnie jak książka, krążek „Fall To Pieces” to zapis intensywnych emocji, jednak Tricky przestrzega przed jego jednoznacznym odczytaniem. „From the depths of my despair, I can’t wait to meet you there” – słowa, które słyszymy w „Chills Me To The Bone”, to przecież wyraz nadziei.

„Fall To Pieces” przynosi różnorodny stylistycznie materiał: mrok i rozpacz w „Hate This Pain” czy surowość „Close Now” równoważą tu choćby niemal taneczny „Fall Piece” czy liryczny „I’m In The Doorway”, z udziałem duńskiej wokalistki Oh Land. Jak przyznaje sam Tricky, znów zależy mu, by ludzie słuchali jego piosenek. „Myślę, że te utwory mogą spodobać się nawet tym, którzy nigdy nie lubili mojej muzyki” – mówi Tricky. „Możesz poczuć je siedząc w barze czy w klubie. To coś, czego wcześniej nie udało mi się osiągnąć – moja wersja muzyki pop.”

Płyta powstawała w berlińskim mieszkaniu Tricky’ego w drugiej połowie 2019 roku. Ważną rolę w tym procesie odegrała Marta Złakowska, której głos słyszymy w większości utworów na krążku. Swego czasu Tricky uważał, że wokalistki, które pomagają mu zrealizować jego pomysły, transmitują energię, którą zza grobu przesyła mu jego matka. Z Krakowa do Berlina nie jest daleko, więc Tricky i Złakowska mogli wspólnie pracować nad nowymi piosenkami. Tricky odkrył talent Marty podczas tournée po Polsce. Gdy po pierwszym koncercie dotychczasowa wokalistka opuściła grupę, Polka namówiona przez lokalnego promotora, zgodziła się ją zastąpić, w jedno popołudnie nauczyła się tekstów i została w zespole na kolejne lata, występując w kultowych salach na całym świecie. Z perspektywy czasu, wydaje się to szczęśliwym zbiegiem okoliczności, podobnie jak niegdyś spotkanie z Martiną Topley-Bird, którą Tricky usłyszał, gdy śpiewała na ulicy przed swym domem.

„Wiem, gdy ktoś ma w sobie pokorę i naturalność. Marta nie dba o sławę, po prostu chce śpiewać (…) Podoba mi się, że nigdy nie chowa swoich emocji przed tłumem. Podróżowała ze mną przez niemal dwa lata, podczas gdy jej chłopak został w Krakowie. Okazało się, że wspaniale radzi sobie w studio. Miałem szczęście” – wyznaje Tricky.

Poza Martą i wspomnianą już Oh Land, twórcę z Bristolu na krążku wspiera też klasycznie wykształcona wiolonczelistka Marie-Claire Schlameus. Choć muzyk zachwyca się jej wirtuozerią, jednocześnie przyznaje, że jej partie na płycie są mocno zmienione, pocięte, wykorzystane jako sample. Pierwotnie, Tricky chciał też na płycie wykorzystać niewykorzystane wcześniej nagrania zmarłej córki Maze, która również była utalentowaną artystką. „Próbowałem, ale nie dałem rady” – mówi. Sięgałem po te fragmenty i łapałem się na tym, że zabieram się za inne utwory – po prostu zdałem sobie sprawę, że unikam słuchania jej muzyki”.

Autor „Maxinquaye” zapewnia jednak, że najgorszy okres już za nim, a tragiczne doświadczenia pozwoliły zbliżyć mu się do rodziny i przyjaciół, a także przemyśleć swoje życie.

„Trzeba się pozbierać i walczyć” – podsumowuje. „Jestem w wojowniczym nastroju. I czuje się z tym dobrze”.