Мисня Бидермейер-тарелка с фруктами, кружевные рельефы, позолота, период Кнауф

Piękna patera biedermeier  z połowy XIX w. dekorowana złotem i koronkowym reliefem –Miśnia Meissen

Rarytas – porcelana w doskonałym stanie- złocenia trochę wytarte – ale mimo to patera świeci ciepłym blaskiem starego złota – a reliefy floralne – liście gałązki winorośli - w doskonałym stanie budzą zachwyt.

W środku medalion  z 5 płatkowym kwiatem goździka – nazywanym boskim kwiatem Zeusa Dios anthos otoczony złoconymi gwiazdkami – stanowi fundament dla złoconych kolumn dzielących kołnierz patery na oddzielne pola wypełnione reliefem – taka konstrukcja talerza przeznaczonego na owoce – zapewniała dopływ powietrza do owoców od spodu – owoce mgły dojrzewać na talerzu, zachowując świeżość  – a woda i sok spływały na dno talerza – wypełniając kanaliki reliefu…

W tym czasie nie każdy umiał czytać – ale wiedza na temat znaczenia w języku kwiatów była powszechna – szczególnie wśród Dam…

Goździk - dzielność, zadowolenie

Goździk biały - czystość, mam czyste uczucia

Goździk czerwony - gorące podziękowanie

Goździk różowy - czekaj na mnie

Myślę, że złoty goździk z naszej patery zawierał wszystkie te znaczenia – i był pięknym prezentem dla eleganckiej Damy.

Sygnatura z okresu Knauf – z kuleczkami na rękojeściach szabelek – to dość długi  okres od 1850 do 1924 roku – jednak sądząc po metodzie złocenia – jasnym złotem i stylu reliefu – przenosimy się na okres początkowy sygnowania – czyli do czasów z połowy XIX, kiedy dyrektorem fabryki był H.G. Kuhn – i złocenia nad którymi eksperymentował – były bardzo efektowne, aczkolwiek niestety nietrwałe – stąd ubytki i przetarcia złotej emalii. Natomiast koronkowy relief – niezwykle trudny technicznie – to także jego zasługa – niezwykły wkład w możliwości techniczne Miśni, która mimo tego, że była najstarszą fabryką porcelany w Europie -  wyprzedzała technologicznie konkurencję – wyznaczając kierunki i trendy.

Nasza paterka to doskonale zachowany zabytek kultury i dzieło sztuki. Wspaniała nieskazitelna biała gładka porcelana miśnieńska . W swoim czasie była towarem luksusowym – bardzo drogim – przeznaczonym dla najbogatszej klienteli ówczesnego społeczeństwa – arystokracji i bogatej burżuazji – rodzącej się podczas rewolucji technicznej wczesnego kapitalizmu. Raczej była dekoracją pałacowego stołu – niż naczyniem użytkowym, niedostępnym dla zwykłego obywatela.

Nie wszystko udało mi się rozszyfrować. Pod szabelkami  dopisane zieloną farbą niewyraźne znaki 63? – przy kołnierzu  wyciśnięta liczba 12

Ręcznie wyryte w masie znaki:  X  liczba  85   oraz kreska z literkami CR lub CL. Pod spodem na kołnierzu kropeczka – ziarenko piasku w masie – podczas wypalania zamieniło się w czarną kropeczkę. Nawet Miśni się to zdarzało 170 lat temu. Nie jest to wada, lecz uroda tej paterki.

Wymiary:

Średnica 27,7 cm

Średnica płaskiego dna 11,5 cm

Szerokość kołnierza 8 cm

Średnica okręgu pod spodem 13 cm

Patery z tego okresu osiągają ceny na aukcjach od 300 euro w górę... poza tym, że jest piękna jest także doskonałą lokatą kapitału.

Miśnia

August II Mocny polski król i elektor saski - w ponurym zamczysku nad Łabą w Meissen w Miśni w Saksonii urządził prawdziwe laboratorium. Strzeżone przez oddział wojska. Zatrudnieni w nim mistrzowie ceramiki- arkaniści - byli zaprzysięgani, że nie zdradzą żadnej tajemnicy – w zasadzie pozostawali uwięzieni w zamku – a najsłynniejszy z nich Johann Friedrich Böttger (ur. 4 lutego 1682 w Schleiz, zm. 13 marca 1719 w Dreźnie) – niemiecki alchemik, uznawany za twórcę europejskiej porcelany twardej został schwytany przez gwardię królewską w Wirtemberdze i przywieziony do Drezna jak więzień. Nigdy już nie opuścił  Drezna i swoich komnat w Miśni… Aż do śmierci…

Był uczniem berlińskiego aptekarza Zorna (od 1698). Pierwotnie próbował uzyskać złoto metodą transmutacji, jednak w obawie przed uwięzieniem przez króla pruskiego, uciekł do Wittenbergi (1701) - pierwotnie uważany za twórcę europejskiej porcelany, ale nowsze źródła podają, że wynalazcą porcelany był Ehrenfried Walther von Tschirnhaus, a Böttger był jego uczniem i kontynuował prace badawcze po śmierci Tschirnhausa w 1708 roku./

W 1708 roku – powstał pierwszy porcelanowy kubek – najściślej strzeżona chińska tajemnica została rozszyfrowana.

Było to odkrycie na miarę odkrycia kamienia filozoficznego… zagadka produkcji złota… stworzenie w tamtych czasach materiału odpornego na korozję- w zasadzie wiecznego jak skała – plastycznego –można było stworzyć dowolny kształt - nie zmieniającego swoich właściwości pod wpływem czasu- nie przepuszczającego wody- graniczyło z cudem. Dopiero polimery i plastik pchnęły dalej inżynierię materiałową – ale trzeba było na to czekać 150- lat-  Porcelana miała właściwości takie, jakie posiadało wyłącznie złoto. Jednak złote naczynia dostępne były tylko dla króla… Ludność w tym czasie używała naczyń wykonywanych z drewna – wypalanej gliny – i metali cyny brązu ołowiu… jednak były to przedmioty ciężkie i nietrwałe. Porcelanę sprowadzano z Chin- a jej cena była dosłownie na wagę złota- a często znacznie droższa… Aleksander Wielki ze swojej wyprawy do Chin przywiózł kolekcję celadonów- z masy która poprzedzała wynalezienie białej porcelany- i były to najcenniejsze skarby w jego skarbcu. Pierwszą porcelanową filiżankę przywiózł z Chin do Europy Marco Polo pod koniec XIII w. do tej pory jest jednym z najcenniejszych skarbów Pałacu Dożów w Wenecji. Była to porcelana z dynastii Yuan – prezent od cesarza Kubilaja.

August II Mocny polski Król, który posiadł tajemnicę produkcji porcelany… Wybrany po raz pierwszy podczas elekcji 1697 uwikłał się w rozgrywki i wojny…, które skończyły się  niesławną abdykacją w 1706… Rozpoczął się epizod ze Stanisławem Leszczyńskim… ale w 1709 nastąpił przełom- dzięki poparciu Piotra I cara Rosji z którym się przyjaźnił- został wybrany powtórnie na króla Polski… W międzyczasie rozeszła się plotka, że August II Mocny potrafi produkować porcelanę… To była informacja prawie taka, jakby posiadł tajemnicę produkcji złota… zrobiła na polskiej szlachcie wielkie wrażenie… I tak porcelana uratowała panowanie dynastii Wettynów w Polsce. Miśnia rozpoczęła produkcję coraz wspanialszej porcelany. Minister dworu Reichsgraf Bruhl pakował całe karety miśnieńskiej porcelany i wysyłał do pałaców polskich magnatów. Zdobywał przychylność i poparcie. Każdy przedmiot przed wysyłką był skrupulatnie spisany. W Dreźnie zachowały się te inwentarze i dzięki temu badacze i poszukiwacze skarbów wiedzą gdzie ich dzisiaj szukać. W zbiorach polskich opactw i biskupstw odkrywane są prawdziwe niezwykle cenne egzemplarze pierwszej europejskiej porcelany. Niestety rozbiory i kolejne wojny pozbawiły Polskę wielu miśnieńskich skarbów… Na terenie Wielkopolski w Brodach/ Pförten tajny radca Henryk Bruhl wybudował sobie wspaniały pałac – a na jego specjalne zamówienie w Miśni powstał serwis łabędzi Schwanenservice. Z reliefem w kształcie łabędzia na każdym z talerzy serwisu, który miał ponad 1000 elementów. Byliśmy tam z żona niedawno- ruiny pałacu powoli podnoszone są z gruzów. Śladów serwisu nie znaleźliśmy… kawa w restauracji w zabudowaniach dla służby bardzo dobra:). Kolekcja miśnieńskiej królewskiej porcelany została bardzo dokładnie wyczyszczona przez jednego z największych gangsterów XVIII Fryderyka II króla Prus zwanego przez Niemców Wielkim. Podczas wojny siedmioletniej zrabował wszystko i sprzedał na rzecz wojny, którą cudem wygrał… niestety kosztem wspaniałych zbiorów…

Tajemnica mistrza Bottgera – pobudzała wyobraźnię- Miśnia produkowała coraz piękniejsze przedmioty- zgodne z ówczesnym stylem wyrafinowanego baroku- rokokowe półmiski i wazy dekorowały rocaille- które do tej pory zdobiły meble i pałace- Szpiedzy z całej Europy wiedzieli, że za wykradzenie tej tajemnicy każdy król wypłaci fortunę… i tajemnica wyciekła- porcelanę w Niemczech zaczął dzięki naszemu rodakowi Gockowskiemu produkować od 1751r. król Prus, który w Berlinie założył słynną berlińską fabrykę KPM… tajemnica przeciekła dalej – we Francji L:ludwik XV – krół słońce zaczął produkować równie piękną porcelanę w Sevres – a  w Rosji Caryca Katarzyna kazała założyć w P{Petersburgu cesarską wytwórnię porcelany – dzisiaj Łomonosov – również na terenie Polski powstawały fabryki we włościach magnaterii… a potem nauczyli się Czesi, Austriacy, Węgrzy… porcelana przestała być na wagę złota...

Szkoda, że o czasach saskich tak niewiele wiemy- a był to bardzo trudny i ciekawy okres w naszej historii. Okres saski był wielką szansą na zbudowanie partnerskiej relacji z Niemcami. Prusy i Austria to pokrzyżowały...

Na dworze króla Augusta była cenna kolekcja chińskiej porcelany, głównie malowane kobaltem wazy z okresu Dynastii Ming z przełomu XIV i XV w. Była to inspiracja dla alchemików królewskich. Na drodze licznych prób stwierdzono, że połączenie cząsteczek kobaltu i tlenu jest bardzo odporne na wysokie temperatury. Porcelana malowana tlenkiem kobaltu była bardzo kapryśna- zachowywała się jak bibuła malowana atramentem przez pierwszoklasistę. Tworzyły się plamy i kleksy- linie były nienaturalnie grube… Ale kiedy rysunek się uspokoił można było pomalować biskwit czyli surową masę porcelanową glazurą i włożyć do pieca. Wypalano porcelanę w temperaturze 1300- 1450 stopni C… a dekoracja pod szkliwem była tak samo wieczna jak sama porcelana. Kolorowe emalie wymagały wielokrotnego nakładania i wypalania. To powodowało straty i uszkodzenia. Kobalt wypalało się tylko raz. Dzięki temu porcelana była twarda i bardzo odporna, a dekoracja niezmywalna. Na jednej ze starych chińskich waz widniał rysunek kwitnącego drzewa granatu…Waza pochodziła z 1420 roku. W 1730 jeden z artystów miśnieńskich zainspirowany tym rysunkiem namalował kobaltem swoją wariację na ten temat.– Tak powstał najsłynniejszy wzór dekoracyjny na porcelanie zwany dzisiaj „cebulowym” Zwiebelmuster.

A to historia królewskiej fabryki z Miśni polskiego serwisu sygnatury24.pl/nie istniejącego niestety/

• w 1707 roku, aptekarz i alchemik w jednej osobie Johann Friedrich Böttger, przy współpracy z naukowcem Walterem von Tschiernhausen, podjął próby wyprodukowania porcelany.

15 stycznia 1708 r. Böttger w swych notatkach laboratoryjnych zapisał wyniki z pierwszych udanych prób wypalania porcelany.

Zadowolony z wyników prac badawczych swoich podopiecznych, elektor saski i późniejszy król Polski August II Mocny, wydanym 23 stycznia 1710 roku dekretem, powołał do życia Miśnieńską Manufakturę Porcelany w zamku Albrechtsburg w Miśni (Meißen), a Johann Friedrich Böttger został jej administratorem, którą to funkcję sprawował do śmierci 13 marca 1719.

W tym samym roku, arkanista i posiadacz tajemnicy miśnieńskiej porcelany, Samuel Stöltzel uciekł do Wiednia, gdzie poznał malarza porcelany Johanna Gregoriusa Höroldta. Obydwaj przybyli do Miśni w 1720 roku, a Johann Gregorius Höroldt objął kierownictwo malarni i w krótkim czasie opracował innowacyjną paletę farb naszkliwnych i dekoracji. Odniósł też pierwsze sukcesy w wypalaniu naczyń zdobionych dekoracją podszkliwną.

8 listopada 1722 roku, pierwszy inspektor manufaktury Johann Melchior Steinbrück nakazał stosowanie na wyrobach manufaktury wizerunku "skrzyżowanych mieczy" do oznaczania miśnieńskiej porcelany - tak zaczęła się historia jednego z najstarszych i najdłużej stosowanych w sposób ciągły, znaków towarowych na świecie...

Rok 1725 to osiągnięcie pełnego sukcesu w dekorowaniu naczyń niebieską farbą podszkliwną, a w 1730 powstała najsłynniejsza miśnieńska dekoracja, wzorowana na motywach wschodnio-azjatyckich, tzw. "wzór cebulowy" (Zwiebelmuster), który swą nazwę zawdzięcza błędnej interpretacji dekoru przedstawiającego owoce granatu, przypominające swym wyglądem cebulę.

W roku 1731 zatrudniony został rzeźbiarz Johann Joachim Kaendler jako modelarz i wraz z mistrzem modelarskim Johannem Gottliebem Kirchnerem rozpoczęli pracę nad dużym zamówieniem królewskim na przygotowanie "Pałacu Japońskiego" w Dreźnie - z dużymi formami plastycznymi z miśnieńskiej porcelany.

Kiedy w 1773 roku J.G. Kirchner opuszcza fabrykę Johann J. Kaendler został mistrzem modelarskim. Dzięki swym formom figuralnym i plastycznym dekoracjom w stylu późnego baroku i rokoko, został uznany za ojca europejskich form rzeźbiarskich w porcelanie.

w 1737 roku, wraz ze swymi współpracownikami, podjął prace nad serwisem dla Hrabiego Heinricha von Brühl (ówczesnego dyrektora manufaktury), składającym się z ponad 2000 elementów (do 1741).

Kiedy w 1756 roku wybuchła "Wojna Siedmioletnia", podczas okupacji pruskiej Manufaktura Miśnieńska była bezpieczna dzięki umowom dzierżawy, a po zakończeniu wojny w 1763 roku ponownie stała się własnością Saksonii.

Rok 1764 przyniósł fabryce reformę edukacji artystycznej, kiedy pod egidą Dresdner Kunstakademie powstała szkoła artystyczna.

Jako mistrz modelarski, obok Kaendlera, rozpoczął pracę paryski rzeźbiarz Michel Victor Acier, który zapoczątkował okres neoklasycystyczny w porcelanie miśnieńskiej.

W 1774 roku dyrektorem zakładu został hrabia Camillo Marcolini i sprawował swój urząd przez kolejne 40 lat (zastapił go w 1814 roku Carl Wilhelm von Oppel - do 1833r).

Wprowadzona została także nowa sygnatura, przez dodanie gwiazdki pod "Skrzyżowanymi Mieczami", znana również jako "Marcolini-Marke".

Wraz z nastaniem Królestwa Saksonii w 1806 roku nastąpiła zmiana nazwy na: Königlich-Sächsische Porzellan-Manufaktur.

1817 - Heinrich Gottlieb Kühn rozwija technikę użycia zielonej farby podszkliwnej „Chromoxidgrün“, którą wykorzystuje malarz Johann Samuel Arnhold do wzoru dekoracyjnego: „Voller grüner Weinkranz“.

1827 - H.G. Kühn opracowuje nowy proces zdobienia złoceniem, w którym dekoracje nie muszą być polerowane po wypaleniu, a w 1849 zostaje dyrektorem fabryki. Pod jego zarządem w fabryce zachodzą poważne modernizacje technologiczne.

1851 - udział w pierwszej Wystawie Światowej w Londynie ( w późniejszych latach także Paryż - 1897 i Chicago - 1893 ), gdzie manufaktura wystawiła przed publicznością wazony, wazy, naczynia i figurki.

W latach 1861-1864 wybudowano nowy budynek zakładu w miśnieńskim Triebischtal, gdzie mieści się siedziba firmy do dzisiaj.

Kolejne lata to czas gospodarczej koniunktury firmy, a Wystawa Światowa w Paryżu z roku 1900 to znakomita okazja, aby fabryka obok znanych już wzorów tradycyjnych, mogła przedstawić swoje nowe wzory w stylu secesyjnym.

W związku z wejściem w życie w Niemczech ustawy o ochronie znaków towarowych, 20 Maja 1875 fabryka rejestruje swoją sygnaturę.

Max Adolf Pfeiffer, były szef Schwarzburger Werkstätten für Porzellankunst obejmuje stanowisko dyrektora fabryki w 1918 roku. Angażuje znanych artystów - twórców modeli, wśród których byli także: Paul Scheurich i Max Esser.

Dyrektorat Pfeiffera (do roku 1933) doprowadził do wzrostu znaczenia modeli figuralnych, które dominują w asortymencie fabryki do dziś.Ten czas w historii zakładu, określany jest jako: "okres Pfeiffera".

W 1918 roku, w wyniku odnowienia konstytucyjnej własności państwowej, fabryka zmienia nazwę na Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen.

W roku 1919 firma rejestruje w Urzędzie Patentowym w Berlinie nowy znak towarowy "Böttgersteinzeug ®" dla brązowej kamionki, opracowanej przez firmowego chemika Williama Funka.

W 1945 roku, pod okupacją radziecką, urządzenia zostają zdemontowane i wraz ze skonfiskowanymi eksponatami z hali wystawowej, zostają wywiezione do Związku Radzieckiego. Po pozyskaniu i montażu urządzeń z innych firm, zakład zostaje włączony do struktur radzieckiego przedsiębiorstwa Zement AG.

W 1950 roku fabryka została zwrócona władzom ówczesnej NRD i przez krótki okres należała do Vereinigung Volkseigener Betriebe Keramik, a od 1951 roku działała już jako VEB Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen.

w roku 1960, przy okazji 250. rocznicy powstania fabryki, Związek Radziecki zwrócił skonfiskowane w 1945 roku eksponaty z Hali Wystawowej.

W 1991 roku firma została przekształcona w spółkę: Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH i w całości ponownie należy do Saksonii.

Historia fabryki dzieli się w literaturze na okresy, które warto wyróżnić datując tą porcelanę, co wbrew pozorom wcale nie jest łatwe.

Tu posłużę się opracowaniem Mariusza z bloga antiques. Szczecin – bo jest zwięzłe

Działalność miśnieńskiej manufaktury dzielona była na kilka okresów, wyznaczonych zatrudnionymi w niej wówczas artystami. Każdy z nich był prawdziwą osobowością twórczą i nadawał wyrobom manufaktury odmienny styl.

1710-1719- to czas eksperymentów nad uzyskaniem białej porcelany. Niestety pierwsza porcelana pomijając uzyskanie czerwonobrunatnej kamionki nie przyniosła zamierzonego efektu. Wyroby z czerwonej kamionki, były wzorowane na wyrobach chińskich z XVI wiecznej prowincji Fukien.( Yi-hsig).

Johann Friedrich Bottger osiągnął ok roku 1713 barwę żółto-szarą. Niedoskonałe również było szkliwo. Zastosowanie kaolinu jako składnika masy rozwiązało problem. Przyczynili się do tego w dużej mierze Samuel Stoltzel i Johann Georg Funcke.

1719-1731 to czas działalności malarza Johanna Gregoriusa Horoldta.Ten okres nazwany był malarskim.

Horoldt okazał się genialnym eksperymentatorem farb. Uznawany jest za twórcę europejskiej dekoracji

malarskiej na porcelanie. W tym okresie były kopiowane wzory z chińskiej i japońskiej porcelany. Produkowano porcelanę  kunsztownie dekorowaną chinoiserie, motywem "indyjskich kwiatów" ,  scenkami dworskimi lub pejzażami.

1731-1763- to okres rzeźbiarski. Najwybitniejszego rzeźbiarza Joachima Kandlera nazwano "ojcem europejskiej rzeźby porcelanowej".Kandler, oprócz produkowanych  rzeźb porcelanowych, po 1736 roku zaczął wykonywać małe porcelanowe figurki inspirowane życiem dworskim. Grupy statuetek „krynolinowych” ( krynolina-usztywniona halka ), aktorów commedii dell’arte oraz  postaci Polaków i Polek. W drugiej połowie XVIII wieku dominowały postacie ze scen rodzajowych,  figurki żebraków ,rzemieślników, wieśniaków itp. Ok roku 1747 powstaje Małpia orkiestra , (Affenkapelle ware), którą Kandler tworzy wspólnie z Peterem Reinicke. Kandler też jest twórcą serwisu wykonanego dla Aleksandra Józefa Sułkowskiego (1735–1737) oraz słynnego serwisu zwanego łabędzim dla Heinricha Bruhla (1737–1742).

W tym czasie pod zarządem Horoldta (do 1765 roku) pracownia malarska, jest zdominowana przez rokokową tematykę lekkich dworskich i pasterskich scenek w stylu Watteau i Bouchera.Wcześniejsze "indyjskie kwiaty" zostały zastąpione  naturalistycznie przedstawianymi roślinami i owadami (niejednokrotnie inspirowanymi wzornikami botanicznymi), zwanymi "kwiatami niemieckimi"( Deutsche Blumen).Pojęcie Deutsche Blumen  obejmuje kilka typów dekoracji roślinnej- kwiaty "graficzne" i "cieniowane", wg wzorów ze sztychów, wybitnie rysunkowe (lata 1735–1745), kwiaty "naturalistyczne', (lata 1745–1765),  kwiaty "manierystyczne", to kompozycje  bukietowe (po 1765 roku).  Od 1739 roku dzięki uzyskanym efektom kobaltowego malarstwa podszkliwnego rozpoczęto produkcję słynnego "wzoru cebulowego"(zwiebelmuster). Od drugiej połowy XVIII porcelanowe wyroby zaczęły służyć jako narzędzie polityki. Chętnie wykorzystywane były jako ekskluzywne podarunki wręczane królom i ambasadorom.(serwisy herbowe)

1762-1774 to czasy zarządu Carla Christophera Punkt. Popularnie zwany punktzeit. W tym okresie zaczęto

produkować wyroby z biskwitu i porcelanę naśladującą wyroby Wedgwooda

1774-1814 zarządzanie manufakturą miśnieńską przez Camilla Marcoliniego. Ówczesne wyroby są wzorowane  na wyrobach z Sevres,  szkliwione  na biało, przypominające antyczne marmury.

Produkowano też imitacje popularnych wówczas wyrobów angielskiej manufaktury Wedgwooda, a mianowicie ceramiki o białym reliefie na pastelowym, matowym tle.

1815-1871 okres, kiedy Heinrich Gottlob Kuhn zostaje kierownikiem technicznym w Miśni. Rozpoczyna badania  mające na celu uzyskania tańszego złota do zdobienia porcelany. Jednak te złocenia są nietrwałe. Preparat Kuhna w postaci płynnej(roztwór chlorku złota w tzw. balsamie siarki)Dopiero w ok 1836 roku Kuhn uzyskuje trwalsze złoto. Podobnie w tym czasie odchodzi się od  barwników organicznych ,dlatego farby są mniej trwałe. Po 1815 r.Miśnia kopiowała swoje własne osiemnastowieczne wyroby .

Miecze z kulkami na końcu rękojeści to  .Knaufzeit(knauf-gałka,zeit -czas)) to okres w Miśni w latach 1850-1924,charakteryzujący się tzw miękkim malarstwem i specyficznymi oznaczeniami mieczy.

1871-1945 okres kapitalizmu,nowym dyrektorem zostaje Moritz Oskar Raithel, któremu kierunek artystyczny jest obojętny. W tym czasie powiela się wcześniejsze wzory: wzór winogronowy("Voller grüner Weinkranz" -zaprojektowany w 1817 roku przez Johanna Samuela Arnholda,potoczna nazwa Weinlaub),"Gestreute Blümchen" (porozrzucane kwiaty),Dekor "rote rose" (czerwona róża)i nadal zwiebelmuster(wzór cebulowy)Następują niewielkie zmiany form i rodzajów dekoracji zgodne z  modą charakterystyczną dla panującej epoki. W 1900 roku na wystawie w Paryżu Miśnia uzyskała niską ocenę(z nowości wystawiono  "krokusservice" projektu Konrada Hentschel) Malarzami w czasie Jugendstil(secesja) byli w Miśni: Theodor Grust, Baring, Barth, Hentschel, Kretschmar, Offermann, Olbrich i Bruder Voight. Zmiany następują po objęciu stanowiska dyrektora przez Maxa Aolfa Pfeiffer w 1919 roku. Pozyskany w 1913 roku utalentowany Paul Scheurich (malarz, ilustrator i rzeźbiarz)projektuje figurki znajdujące uznanie na całym świecie. W latach 1920 i 1930  Emil Paul Borner projektuje  proste i eleganckie zastawy stołowej ,które też zyskują uznanie klientów. Po dymisji Maxa Adolfa Pfeiffera przez hitlerowców (Pfeiffer od 1938 do 1946 pracuje jako szef manufaktury berlińskiej)produkcja jest kontynuowana przez Bornera i  Paula Scheuricha.

Podsumowując, to moim zdaniem najwyższy poziom artystyczny manufaktura w Miśni osiągnęła  w połowie XVIII wieku za czasów działalności Höroldta i Kändlera. Wypracowane wówczas wzory malarstwa szkliwnego oraz rodzaje rzeźb porcelanowych ustaliły wzorzec, według którego do dziś produkowana jest tradycyjna porcelana miśnieńska.

FIGURKI POLSKIE

Figurki kobiet i mężczyzn w polskich strojach stanowią znaczący element kostiumowej plastyki modelarza Georga Fritsche. Zainspirowane atmosferą dworu w Dreźnie, element polski wiązał się z powiązaniami dynastycznymi Saksonii z Polską. Sarmackie obyczaje i stroje różniące się od panującej na dworze francuskiej mody były wyzwaniem dla rzeźbiarzy. W 1730 roku Johann Joachim Kandler i Johann Friedrich Eberlein,(od 1748 Friedrich Elias Meyer i Peter Reinicke) kontynuują ten temat. Figurki odznaczają się lekkością i wdziękiem, umieszczona na małych słupkach rokokowych ozdobionych motywem rocaille. Oprócz tradycyjnych strojów męskich członków polskiej szlachty( żupan, kontusz i pas kontuszowy z jedwabiu),

figurki miały ogolone głowy,( zgodnie z "sarmackim obyczajem", z niewielką kępką włosów pozostawionych na czubku głowy.)Poparcie dla strojów sarmackich odzwierciedla posąg z białej porcelany Augusta III na kwadratowym cokole ozdobionym plastycznymi różami i goździkami. Ubrany w szlachecki strój polski: żupan i kontusz przepasany pasem. Koszula spięta pod szyją ozdobnym guzem. Szabla na ozdobnych rapciach i wysokie buty.(rzeźba Kandlera ,Eberleina i Johanna Gottlieb Ehdera rozpoczęta w 1741 roku.)Figura niesygnowana. Polskie figurki miały stanowić część dekoracji stołów biesiadnych mających charakter pochlebstwa dla władcy. Później były wykonywane jako dekoracja wnętrz. Figurki robione były w wys. 15 i ok 11cm. Różniły się zestawieniem barw. Ze znanych polskich grup należy wymienić "Polski pocałunek" i "Polskie swaty". Inną grupą figurek związanych z Polakami były postacie pseudo polskie (wyposażone  w polski szczegół stroju(amorek lub ogrodniczka w kontuszu.)Zainteresowanie figurkami związanymi z polską tematyką w XVIII wieku i później powodowało naśladownictwa innych manufaktur.(Berlin, Ludwigsburg a w XIX wieku paryskiej wytwórni Samsona.

Większość tych figurek nie posiada sygnatur. Żadna publikacja nie informuje dlaczego tego nie przestrzegano. Danckert w swojej publikacji nadmienia, że pod koniec pierwszej połowy XVIII wieku zinwentaryzowano wyroby i oznaczono modele figurek i grup od 1731 roku numeracją. Co ciekawe, to figurki nie mające znaku skrzyżowanych mieczy posiadały nr modeli i form.